Een spontane ontmoeting in Pemberton.

Ook onderweg komen we met regelmaat geëmigreerde Nederlanders tegen met wie we in gesprek raken. Vandaag zijn we onderweg naar Vancouver na een overnachting op een camping bij Kamloops. Veel muggen weer, dus veel spuiten in de hoop dat ze niet steken, maar die muggen zijn slim en steken zelfs dwars door je kleding heen. Dat hoort erbij denk ik dan maar.

We nemen de groene route naar Vancouver en het is prachtig onderweg, ook al regent het met regelmaat. De reis gaat niet snel, want met 100 over de wegen rijden lukt hier niet met al die bochten. Veel koffietentjes komen we helaas niet tegen totdat we in Pemberton zijn, een plaatsje vlak voor het bekende wintersportoord Wistler. We zoeken op waar we de beste koffie kunnen krijgen met een sandwich en we vinden een bakery. Het is druk, heel druk. Wij hebben de laatste broodjes van vandaag. En dan zitten we al gauw allebei op de wifi om de WK-pool te bekijken die onze zoon heeft opgezet. Ik sta dan weer vierde en dan weer derde, maar altijd leuk om te kijken of je de stand goed gegokt hebt.

Vanuit mijn ooghoek zie ik twee dames binnenkomen. 1 van hen heeft een rollater en schuift aan vlak bij ons. De ander roept dat de sandwiches op zijn helaas, ze moeten het met een cookie doen.

Paul en ik wisselen een paar woorden en dan spreekt de vrouw ons aan in het Nederlands. Ze dacht al te horen dat wij Nederlanders zijn. Zelf is ze geboren in Nederland, maar woont ze sinds haar tienerjaren in Canada. “Vreselijk vond ik het hier in Canada. Er was helemaal niets. Ik deed aan gymnastiek en zwom veel, maar dat kon hier allemaal niet.”

Ze stelt zichzelf voor als Michelle en de vrouw met wie ze koffie drinkt is haar buurvrouw Hazel en zij is maar liefst 102 jaar oud. Michelle is nu 72 jaar en woont in Pemberton, omdat ze zin had om te skiën in Whistler. Daarvoor heeft ze op verschillende plekken in Canada gewoond. In Ontario en ook in Vancouver. Haar leven in Canada begon in Edmonton in 1959. In die tijd was er helemaal niets daar, dus vond ze het vreselijk als tiener.

Toch wil ze niet meer naar Nederland terug. Ze gaat er wel eens naartoe en dan geniet ze van het land, maar er weer wonen nee dat niet.

We moeten al gauw weer verder anders komen we te laat in Vancouver. We nemen afscheid en krijgen nog mee dat Hazel in totaal 107 kinderen, kleinkinderen en kinderen van de kleinkinderen heeft. Dat is een behoorlijk grote familie, maar Hazel is dan ook al 102 jaar oud. Wie weet wordt ze eerdaags wel de oudste vrouw van de wereld.

We vervolgen onze reis en rijden langs Whistler. Inderdaad een mooie plek om te skiën. Ik kan mij voorstellen dat Michelle hier naartoe wilde komen.

• Canada, documentaire fotografie, Emigratie, fotograaf, fotografie, journalistiek, landschapsfotografie, reisfotografie
• 27 juni 2018