Beren op de camping!

Het is een week na mijn laatste blog. We hebben een paar dagen gekampeerd in Algonquin Park. Een prachtig gebied met zwarte beren, elanden, bevers en muggen. Heel veel muggen. Toch hebben we het aangedurfd. Achteraf realiseer ik mij dat ik te weinig Deet heb gebruikt, want ik zit onder de jeukende muggenbulten. Maar goed, je moet er wat voor over hebben om een zwarte beer te zien, een eland en ook bevers.

Vroeger, toen we in Canada woonden, gingen we vaak kamperen in Amerika net over de grens en ook in Algonquin Park. Die muggen kan ik mij niet herinneren, maar ik herinner mij wel een incident met een beer. Ik zie nog voor mij hoe die beer werd weggejaagd door mijn vader en andere mannen van de camping. Samen met mijn moeder en zus ging ik in de auto zitten. Mijn moeder drukte op de claxon om de beer nog meer af te schrikken en ik dook naar beneden met mijn knuffelbeer en keek af en toe door de voorruit naar buiten. De mannen maakten veel lawaai met potten en pannen om de beer weg te jagen, schreeuwden en zwaaiden met hun armen. Het liep allemaal goed af, de beer vertrok en even later speelde ik gewoon weer buiten

Ik denk mij ook te kunnen herinneren dat we wel vaker beren op de camping zagen onderweg naar de toiletgebouwen. Ik vermoed dat de regels in de parken toen een stuk soepeler waren waardoor beren het eten op de camping al van ver konden ruiken. Nu moet je alles of in de auto afgesloten laten of in beerkluizen en de afvalbakken hebben speciale kleppen die door beren en andere dieren niet geopend kunnen worden.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik er nu niet op zit te wachten om een beer tegen te komen onderweg naar de toiletgebouwen, zeker niet als het donker is. Gelukkig is dat nog niet gebeurd. Inmiddels zitten we overigens in een gebied waar Grizzlyberen voorkomen en poema’s en weer gaan we kamperen in een klein tentje.

Na mijn bezoek aan Clive en Paul heb ik nog meer mensen opgezocht. Die verhalen moet ik nog verwerken. Niet alleen op schrift, maar ook voor mijzelf. Het zet mij aan het denken over waarom mijn vader zo graag naar Canada wilde en waarom we dan toch zijn teruggegaan. Ook merk ik dat ik met andere ogen naar het land kijk. Niet meer door de ogen van dat meisje van 5 jaar oud en dat vind ik best wel jammer.

Gelukkig heb ik wel de relish gevonden die je niet in Nederland kunt krijgen. Vandaag weer gegeten, nu op een broodje kaas. Nog steeds vind ik het lekker. Wel grappig dat ik nog altijd de echte relish mis als ik in Nederland ben, zoals ik ook de echte pindakaas mis als ik in Canada ben. Die relish trouwens hoort niet op een broodje kaas, die hoort op een hotdog, maar die had ik helaas vandaag niet.

• Canada, documentaire fotografie, Emigratie, journalistiek, reisfotografie
• 30 mei 2018