Hollandse kroketten in Canada

De eerste plaats waar wij woonden was Welland, vlakbij de Niagara Falls. Ik herinner mij nog de eerste dag op school. Een vrouw met donker halflang haar, netjes gekamd en een bril met een donker montuur, buigt zich voorover naar mij. Ik zie mijzelf naar haar kijken en ik verwonder mij over haar manier van praten. Niets versta ik ervan. Ik praat gewoon in het Nederlands terug en vind het allemaal prima. Ook mijn moeder herinnert zich dat ik helemaal niet angstig was die eerste schooldag.

Mijn herinneringen aan school in Welland houden hiermee op. Ik weet zelfs niet meer hoe de school heette of hoe ik er kwam. Mijn zus Maud heeft, toen zij onlangs in Canada was, nog geprobeerd de school terug te vinden, maar dat is niet gelukt. Misschien is de school nu wel verdwenen.

In Welland heb ik leren schaatsen op de vijver aan de overkant van ons appartement. Achter op het veld ving ik sprinkhanen en stopte ik ze in een potje. Ze kregen wel een beetje lucht, maar ik denk dat de meesten deze actie van mij niet hebben overleefd.

In hetzelfde gebouw waar wij woonden hadden ook de ouders van Clive en Paul een appartement. Vermoedelijk hebben mijn ouders en hun ouders elkaar hier in Welland ontmoet. Mijn zus en ik speelden vaak met hen, dus ik ben naar ze op zoek gegaan en ik heb ze gevonden. Deze week heb ik ze weer ontmoet na 50 jaar.

Net als ik hebben zij weinig herinneringen aan Welland. We waren te jong denk ik. Clive herinnert zich wel onze namen en langzaamaan komen wel wat herinneringen terug. Vooral ook aan hun ouders, die helaas zijn overleden. Dea, hun moeder kon namelijk heerlijke Hollandse kroketten maken. Clive vertelt dat het huis vaak vol zat met vrienden van hem, omdat zijn moeder zo lekker kon koken.

Paul en Clive wonen nu in Ste Catherines en hebben het goed. Ze werken bij General Motors waar je na 30 jaar werken al met pensioen kunt gaan. Dat kennen wij in Nederland niet.

Ik vind het geweldig om te horen hoe zij hier leven. De ruimte die hier in Canada is. Clive heeft een enorme lap grond achter zijn huis, heeft 3 paarden en een grote schuur om zijn motoren te stallen. Paul heeft een grote tuin, groter dan de gemiddelde tuin in Nederland en heeft in zijn garage een jetski staan. Hij laat een filmpje zien van vrienden van hem die salto’s doen met jetski’s. Ook zien we een foto van Paul die een achterwaartse salto maakt.

Ik vraag me soms af wat er van mij geworden was als ik in Canada was gebleven. Misschien was ik wel secretaresse geworden bij General Motors of toch ook journalist. Geen idee en het heeft eigenlijk ook geen zin om hierover te speculeren. Wel zie ik dan af en toe huisjes met zoveel ruimte er omheen en dan droom ik toch even van een leven in Canada. Zal ik het dan nu ook proberen, net als mijn vader en moeder, gewoon het avontuur aangaan.

• Canada, documentaire fotografie, Emigratie, fotografie, journalistiek, reisfotografie
• 22 mei 2018