Een warm ontvangst in het koude Sault Ste Marie

We zijn net drie dagen bij Hendrikus en Johanna van Denzen geweest. Lieve mensen die ons hartelijk hebben ontvangen. We hebben overnacht in een trailer op het park waarnaast zij wonen in een cottage.

Henk is 80 en doet de recycling van flesjes en papier op het trailerpark. Als we aan komen rijden zien we de Nederlandse vlag wapperen onder de Canadese. Hij hangt altijd de vlag uit als er bezoek uit Nederland komt en met Koningsdag.  Ook staat er een opblaasmolentje op de balustrade van het hek. Henk spreekt met een Hollands accent, Hannie niet. Aan haar hoor je niet dat ze oorspronkelijk uit Nederland komt.

Ik ben bij Hannie en Henk terechtgekomen, omdat het zusje van Henk en zijn ouders op de boot zaten met mij, mijn zus en mijn ouders. Zus Joke heb ik opgezocht in Nederland. Zij was 15 jaar toen ze op de boot zat en kan zich er meer van herinneren dan ik. Joke is een jaar lang in Canada gebleven en heeft hier en daar gewerkt. Ze ging niet alleen bij Henk op bezoek, maar ook bij de andere broer Martien die al eerder emigreerde en in Toronto woont.

Na haar bezoek van een jaar wilde Joke ook emigreren naar Canada, maar dat heeft ze uiteindelijk niet gedaan. Er kwam weer wat anders op haar pad vertelt ze.

Henk en Johanna zijn los van elkaar naar Canada geëmigreerd. Henk in 1960 en Johanna een jaar later. Henk, omdat in Canada werk te vinden. Hij was afgestudeerd als elektrotechnicus en wilde het avontuur aan. Johanna vertrok naar Canada, omdat ze liefdesverdriet had. Hannie, zoals ze ook wordt genoemd, kon gebruik maken van de stimuleringsmaatregel van de toenmalige regering van Nederland. Haar reis werd voor een groot deel betaald door het Rijk en ze kreeg ook nog een klein zakcentje mee.

Hun start in Canada ging redelijk makkelijk. Hannie verbleef bij haar zus en Henk bij zijn broer. Henk en zijn broer werkten hard en verdienden goed. Een deel van hun inkomsten ging naar hun ouders in Nederland die het geld goed konden gebruiken.

Hannie werkte ook, maar wilde eigenlijk na een jaar toch wel weer terug naar Nederland. Dat heeft ze uiteindelijk niet gedaan omdat ze Henk ontmoette en hem trouwde. Maar vijf maanden na haar huwelijk kreeg ze veel heimwee naar Nederland. Ze boekte een reis en zou na 3 maanden naar Canada terugkomen met haar moeder die haar beide dochters wilde opzoeken. Henk begreep heel goed waarom Hannie naar Nederland terug wilde: “Ze moest dit doen om zeker te weten dat ze de juiste keuze had gemaakt en dat ze echt in Canada wilde blijven.”  Hannie kwam uiteindelijk eerder terug naar Canada dan ze van plan was: “Ik miste Henk teveel en wist toen dat Canada mijn thuis was. Ik ben volledig Canadees nu.”

Het contact met de familie is wel lastig zegt Hannie: “Het is hier hard in Canada. Het is moeilijk contact te houden met je familie. Met de familie van Henk lukt dat wel. Met regelmaat komen ze hier, soms zelfs met z’n twaalven tegelijkertijd. Dat is heel gezellig.”

Henk: “Ik ga ook vaak terug naar Nederland. Ik hou van de bloemen in de buurt van Noordwijkerhout waar ik geboren ben, dus ik ga meestal in de lente en vroeger ook met de verjaardag van mijn moeder.” Hannie gaat dan niet altijd mee. Zij blijft in Canada bij haar drie kinderen en kleinkinderen in de buurt. De twee dochters en zoon zijn geadopteerd, omdat Henk en Hannie geen kinderen konden krijgen. Hannie: “I love them so much.” Ze wil nu ook dichterbij ze gaan wonen. In de winter lukt het nu niet altijd om bij haar dochters langs te gaan door de enorme hoeveelheid sneeuw die er dan ligt. Met de auto naar de kinderen rijden is dan niet makkelijk. Binnenkort gaan Hannie en Henk verhuizen naar een appartementje in Sault Ste Marie. Henk zal het park wel missen, dus de cottage houden ze nog even aan.

Het waren drie mooie dagen bij Hannie en Henk. We hebben de omgeving nog bekeken en het is hier prachtig. Bij Gros Cap aan Lake Superior liggen de ijsschotsen nog in het water terwijl het al halverwege mei is. De beren worden gespot in de stad, omdat er te weinig voedsel te vinden is voor ze. Wij hebben ze niet gezien. We zien langzaamaan de knoppen in de bomen komen. De boompjes voor het huis van Hannie en Henk zijn half opgevreten door de herten, zo’n honger hadden ze. Maar die groeien wel weer zeggen ze.

• Canada, documentaire fotografie, Emigratie, fotograaf, publicatie, reisfotografie
• 20 mei 2018